Vreugde en verdriet

Dit keer een sterk contrast, maandagavond 20 jan. Is er weer een baby bijgekomen.
Gevonden in een kerk in Mukono. Het lag er de hele dag en niemand nam het mee.
Zodoende heeft de politie zich er over ontfermd. Ze hebben haar Samanta genoemd.
Die belde Piet op, en die ging het snel halen. Het leek 4 a 5 weken oud. Het zag er niet ondervoed of verwaarloosd uit.
Maar het is lekker gewassen een flesje gegeven en het krijgt de zorg die het nodig heeft.
s’ Nachts huilde het veel, het was waarschijnlijk borstvoeding gewend.
De volgende dag dinsdag 21 jan. Kregen we een ander bericht. Baby Roberta van 4 maanden oud, die in het ziekenhuis lag, is in de middag overleden.
Pita was er elke dag geweest. Toen ze nog leefde hebben we nog foto’s van haar gemaakt, maar ze moest vechten voor haar leven, maar ze heeft het niet gehaald.
Dan zie je dat iedereen verdrietig is, vooral de gene die haar trouw verzorgd hebben.
Het ligt Piet en Pita ook na aan het hart. De kinderen wordt het ook verteld.
Dinsdagavond werden we allemaal geroepen om bij Piet en Pita op de veranda te komen.
Iedereen was er, er werd zacht gezongen en er werden enkele bijbelteksten gelezen en er werd gebeden. De stemming was bedrukt en verdrietig. Het houten kistje met Roberta werd op tafelgezet. De sfeer was eensgezind en bijzonder. Na een uur ging ieder weer stil naar zijn eigen verblijf.

Woensdag 22 jan. Werd er bij het holiday programma een kleurplaat gemaakt voor Roberta door de kinderen. Om 2 uur s’middags naar de rouwdienst in de kerk waar al het personeel aanwezig was ook van de tuin en de bouw. Korte dienst met zang en de band die speelde. De prediking ging over of je klaar was en of je in het boek des levens stond. Daarna achter het kistje aan naar het bos, daar werd het kistje in de grond gelegd en werd het gelijk afgedekt. Velen waren erg verdrietig. De kinderen vanaf een jaar of 6 waren er bij betrokken. Al was het leven kort het was toch waardevol, ze kreeg de zorg e de liefde die ze nodig had. Hier doen we het allemaal voor.

Donderdag 23 jan. Zijn we met de ambulance naar Mukoino gebracht ( er was geen andere auto beschikbaar ) om met een groep van 13 kinderen patat en kip te gaan eten.
Ieder kreeg een flesje drinken. De kinderen keken hun ogen uit, ze komen zelden buiten het terrein. Deze kinderen waren ongeveer 5 a 6 jaar.
We gingen met een taxibusje terug en het laatste stukje kregen we nog een lift van de ambulance, een hele belevenis voor deze kinderen.
Zaterdag 25 jan. Zijn er weer 2 jongetjes bijgekomen. Nixon van 9 jaar, hij is in een family unit geplaatst en Charles van 2 jaar, maar waarschijnlijk gaat zijn Oma verder voor hemzorgen. Nixon heeft geen ouders meer en de familie kon de zorg niet op zich nemen.
Diezelfde zaterdag heb ik (Elly ) 6 x overgegeven en werd zo slap als een vaatdoek.
Zo kon ik de nacht niet in met de hulp van buren en verpleging kreeg ik 2x een infuus.
Maandag bleek uit een test dat ik malaria had.
Ik kreeg een goede behandeling van 3 injecties en medicijnen en na een dag of 5 ben je weer lekker opgeknapt.
Doordat we een slechte verbinding hebben met internet lukt het deze keer niet om er foto’s bij te plaatsen, maar we hopen dat volgende keer wel te doen.